Jak może wyglądać architektura oparta o troskę i opiekuńczość? Co musi się zmienić w naszym myśleniu o niej, aby budynki zyskiwały potencjał regeneracji planety?

Stopień wyeksploatowania i wyniszczenia planety, pogłębia się wraz z ciągłym wzrostem – celem dominującego globalnie systemu społeczno-ekonomicznego. Skutki prowadzenia rabunkowej gospodarki przybliżają nas do katastrofy klimatu. Jak zauważa Elke Krasny, nasza planeta wymaga natychmiastowej intensywnej terapii. Wraz z rozwojem nowoczesności i modernizmu, przez lata opieraliśmy architekturę i planowanie o idee postępu i obietnicy lepszej przyszłości, często niszcząc to, co już istniało.

Architektura i urbanistyka oparte na założeniach intensywnej opieki są punktem wyjścia, dzięki którym nie rezygnujemy całkowicie z przyszłości. Architektura powinna przezwyciężać środowiskowe i społeczne niedobory, uznawać współzależność gospodarki, ekologii i pracy oraz dążyć do budowania przyszłości istot ludzkich i nieludzkich oraz je ochraniać.

Do rozmowy zaprosiliśmy twórczynię tekstu do katalogu wystawy i redaktorkę merytoryczną współpracują przy jego powstawaniu: Elke Krasny i Dorotę Leśniak-Rychlak. Spotkanie będzie moderowane przez Dorotę Leśniak-Rychlak.

Elke Krasny – teoretyczka kultury i architektury, urbanistka i kuratorka. Specjalizuje się w architekturze, sztuce współczesnej, urbanistyce, muzealnictwie feministycznym, historiach i teoriach kuratorskich, krytycznych historiografiach feminizmu, polityce pamięci i ich przecięciach. Współkuratorka wraz z Angeliką Fitz wystawy “Critical Care: Architecture and Urbanism for a Broken Planet” oraz katalogu pod tym samym tytułem wydanego przez MIT Press. W swojej pracy wprowadza perspektywę opieki w kontekście architektury jako działalności antropogenicznego pochodzenia.

Dorota Leśniak-Rychlak – redaktorka naczelna kwartalnika „Autoportret. Pismo o dobrej przestrzeni” wydawanego przez MIK. Założycielka i prezeska Fundacji Instytut Architektury. Kuratorka i współkuratorka wielu wystaw architektonicznych, m.in.: Figury niemożliwe – Pawilon Polski na XIV Biennale Architektury w Wenecji, Wreszcie we własnym domu. Dom polski w transformacji, Festiwal Warszawa w Budowie, Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Inicjatorka i redaktorka wydań publikacji z kanonu teorii i praktyki architektonicznej, m. in.: Peter Zumthor, Myślenie architekturą (Kraków: Karakter 2008), Juhani Pallasmaa Oczy skóry (Kraków: Instytut Architektura 2012) oraz Juhani Pallasmaa Myśląca dłoń (Kraków: Instytut Architektury, 2016), a także redaktorka: Teksty modernizmu. Antologia polskiej teorii i krytyki architektonicznej 1918-1981 (Kraków: Instytut Architektury 2018). W 2019 roku opublikowała książkę Jesteśmy wreszcie we własnym domu (Kraków: Instytut Architektury, 2019) poświęconą przemianom mieszkaniowym w Polsce w okresie transformacji.